29 November - 03 December

November Music: Slotconcert Prix Annelie de Man

‘Het geheim van het klavecimbel is dat hij voor jou besluit hoe hij gaat klinken. Je hebt er als uitvoerder bar weinig over te zeggen.’ Aldus Lucas Vis, lid van het Comité van aanbeveling van de Stichting Annelie de Man bij zijn welkomstwoord. Het zal je gebeuren als uitvoerder of componist: uitgeleverd aan de grillen van het instrument van je keuze.

​

Annelie de Man (1943-2010) was een fervent voorvechtster van eigentijds repertoire voor klavecimbel en geliefd docent en inspirator voor jonge klavecinisten. Ze was als bestuurslid en kenner van nieuwe muziek nauw betrokken bij November Music. Vandaar de setting van de Prix Annelie de Man binnen het festival.

De Prix behelst een compositiewedstrijd – er waren 108 inzendingen – én een competitie voor (dit jaar 9) uitvoerders. Bij het slotconcert van gisteravond stonden drie prijswinnende werken, een optreden van de winnaar van het vertolkersconcours en de wereldpremière van een nieuw werk van De Man op het programma.

​

Goska Isphording, leerling van Annelie en artistiek directeur van de Prix, voerde met Jorrit Tamminga Breath across autumnal ground (1e prijs) van Sohrab Uduman voor klavecimbel en live elektronica uit. Het stuk had mooie momenten. Door de surround van de luidsprekerklanken hing er een fijne soundcloud om het klavecimbel, waarbij soms wel quatre of six elektronische handen werden ingezet. In H into H (eervolle vermelding) van Chikage Imai had de jury zich mogelijk gewoon vergist. Of zag het gremium door de takken en bladeren waar dit stuk voor hoorn en klavecimbel zijn inspiratie aan ontleende, écht een toekomstig talent schemeren? kAtaMarI van Yukiko Watanabe was intrigerend om naar te kijken en luisteren door de verrassend mooi uitpakkende instrument- en spelcombinatie van Japanse sho (Naomi Sato) en klavecimbel (Ere Lievonen).

​

De Noord-Franse instrumentaliste Justine Charlet (zie foto) ontving de eerste prijs bij de uitvoerders. Haar favoriete componist en muziek, zo vermeldt het programmaboek, zijn Schubert en pop uit de jaren ’70. Geestig. Ze speelde met verve en gevoel voor theater L’Amstellodamoiselle van Panos Iliopoulos. Het stuk wisselt tussen stevige dissonante akkoordblokken en ontspannen melodisch materiaal. Zo ontspannen op zeker moment, dat de vertolkster kort op de toetsen in slaap lijkt te vallen. Als de akkoordblokken met de heftigheid van onvervalste Amsterdamse heipalen weer opduiken, is ze – uiteraard – meteen klaarwakker.

​

Toegegeven, voor de niet ervaren modern-klavecimbel luisteraar is het even wennen op zo’n avond. De klank van het in de barok gewortelde instrument en de muziek van nu lijken een contradictio in terminis. Bij het aan Annelie opgedragen Le Clavecin Illuminé van Roderik De Man verdwijnt dit ongemakkelijke gevoel volledig. Het prachtig spelende Insomnio vergezelt de verlichte hoofdpersoon van de avond met opnieuw Isphording aan het klavier. Vanaf de eerste tel is er een weldadig klankcomposiet van waaruit steeds wisselende instrumenten of combinaties van instrumenten lyrisch opveren. Dat juist het klavecimbel in dit stuk de moderne toon zet is raadselachtig én veelzeggend.

​

Gezien en geschreven door Marianne de Feijter; vrijdag 9 november in de Muzerije.